روستایم ،ای اسطورة عشق سرزمین پاکیها چه بر سرت آمده دیگرکوچه باغ عطرعاطفه نمیدهند سرزمینم
از چه روح لطیف چشمه سارانت در سینه سای بی آلایش کوهساران خشکیده اند.سرزمینم آیا به خاطر می آوری
دوستیهای روزگار بر باد رفته راسفره های بی نان و دستهای بخشنده مردمان تنگدست وقلبهای رئوف .
آن روزهاچه با صفا بود شریر ماه شَر شَری او وای وایی نُن .روستایم چه شد صفای شبهای سرد زمستانت
و گرمای محفل
پر ازحکایت وخاطرات پیر مرداناز روزگار تلخ وشیرین پیچیدن دود چپقِ چاق شدةدست به دست گشته کنار
کرسیهای گرم ذغالی سرفه های پی در پی وممتدونفسی تازه کردن با تکیه کلامهای
خیر آقا …ببا جانا .قل قل سماورزغالی به جوش آمدة کنار سفرة شب چره های شیرین
سیب و توت وگردوعسل وپِشتاردوفتیرزردرنگ حلوای زمزمه های زیر لب پیرزنان چله به دست
خسته از حرفهای تکراری ادی ..وسته … بفرماین دستی سفره کنین. سر زمینم آیا به یادت هست
همت مردمان ساده ویکرنگدر فصل سبز
کاشتن وشکفتن فصل درودر گرمای دیمی زارِ گزرچال ومهرُن دیم فصل التماس کودکان احساس
در آرزوی ایستادن بر چپرهای خرمن گندم وجو روستایم آیا به خاطر می آوری آن روزهارا
که باآهنگ دلنوازآسیاب آبی (پلر دن) وعطرنان تنورستان های کوچکت
بوی عشق هم در کوچه پس کوچه و آسمانت می پیچید راستی چه شد نوای دلنشین گله های سحر خیز ِ
سینه کش کوهسارانت وصدای دلربای هی هی چوپانان بر بلندای قله های سر به فلک کشیده
با آوازهای شیرین محلی:
شِمِه مِن کوه به کوه صحرا به صحرا رفیـق و همـرهی نییه مــی همرا
می دل وی وَر دره فکرم شو و روز به وی هسته همون دلــدار تنها
عجب فصل باهــاری دارنـــه مَله زمیـن سبــزه زاری دارنـه مَله
دُهـــاله عسلک میلین و مـــزراع چه خوش گشت وگذاری دارنه مَله
یادش به خیر
روزگاری قلبها با نبض احساس تو می تپید و تو زیباترین معنای عشق بودی سرشاراز صفا وصداقت .اما
افسوس دیگر به خاطر نمی آوری دوستیهای روزگار بر باد رفته را تو مانده ای وکوچه های سرد ویخ زده
و مردمانی از یاد رفته یادش به خیر یادش به خیر
دیگر چه بگویم ؟؟////؟؟؟؟؟؟/////// فرشید